04-02-2014, 10:53 PM
ik heb gisteren het London Symphony Orchestra voor de 6e maal aan het werk gezien, zoals in het verleden al vaker was gebeurd, nu ook met Valery Gergiev als dirigent
de avond begon al met een serieuze anticlimax : toen ik mijn loge binnenstapte zag ik direct die pipo zitten die er een sport van maakt om alle stukken met een mini-partituur te volgen (met extreem veel papiergeritsel tot gevolg), en dit met een hoofdlamp : hij heeft al te veel concerten voor mij kapot gemaakt, dus dan maar direct een verantwoordelijke van Bozar aangesproken, en die hebben mij direct een andere plaats gegeven : waarvoor oprechte dank
2e Londense orkest op bezoek dit seizoen en 2e keer een programmatiewijziging
deze keer gelukkig minder ingrijpend, ipv de voorziene L'Ascension van Messiaen werd het Les offrandes oubliées, méditation symphonique : als werk toch een trapje lager in te schatten vind ik, het was zuiver en helder gespeeld, maar het heeft nooit mijn aandacht kunnen trekken
erna volgde het 2e Pianoconcerto van Chopin, een werk dat ik live minder ervaring mee heb dan Rachmaninov, Prokofiev,... de solist was Daniil Trifonov, een uitstekende pianist en ik had het gevoel dat dit werk hem wel lag, ik vind het wel geen echt concerto : daarvoor is de rol van het orkest te beperkt, ik vond het geheel maar moeilijk op gang komen, en enkel het 3e deel kon me echt boeien, ik was wel onder de indruk van de helderheid en muzikaliteit van de pianist : een natuurlijk spel zonder te bruuskeren of te forceren, het publiek vond het geweldig, mooie bis gekregen, die me meer lag dan die Chopin
ik was er eigenlijk hoofdzakelijk voor het stuk na de pauze : de zelden gespeelde 3e Symfonie van Scriabin : The Divine Poem, Scriabin ligt me wel als componist : Poème de L'extase en Poème du Feu vind ik super, ik had ook hoge verwachtingen van deze uitvoering maar dat is er niet volledig uitgekomen, het stuk vraagt een grote bezetting (hier met 99 muzikanten gespeeld) 9 hoorns (1e was verdubbeld) en 5 trompetten, ik had eigenlijk een "oordoppen-noodzakelijke" uitvoering verwacht, maar de absolute power bleef achterwege, ik vond het een beetje een ongelukkige keuze qua type uitvoering : veel te snel en daardoor weinig spanningsboog en geen kans om diepgang te creëren bij de kopers, ik heb zeker mooie dingen gehoord, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ik naar een orkest van wereldniveau aan het luisteren was zoals ik bv. met Bamberger onlangs wel heb gehad, solowerk van de 2e trompet was zeker OK, hoorns vond ik ook goed, maar ik miste power en diepgang bij de trombones, maar dat lag wel (grotendeels?) aan de dirigent, die ze daarvoor eigenlijk bijna de kans niet toe gaf
toch wat met een ontgoocheld gevoel naar huis gegaan, misschien zat die sublieme 8e Shostakovich van het NOB nog te vers in mijn hoofd, ik vond het NOB eigenlijk beter spelen dan het LSO
misschien moeilijk te geloven en ander type stuk ook, maar ik sta wel achter mijn bewering 
de avond begon al met een serieuze anticlimax : toen ik mijn loge binnenstapte zag ik direct die pipo zitten die er een sport van maakt om alle stukken met een mini-partituur te volgen (met extreem veel papiergeritsel tot gevolg), en dit met een hoofdlamp : hij heeft al te veel concerten voor mij kapot gemaakt, dus dan maar direct een verantwoordelijke van Bozar aangesproken, en die hebben mij direct een andere plaats gegeven : waarvoor oprechte dank
2e Londense orkest op bezoek dit seizoen en 2e keer een programmatiewijziging
deze keer gelukkig minder ingrijpend, ipv de voorziene L'Ascension van Messiaen werd het Les offrandes oubliées, méditation symphonique : als werk toch een trapje lager in te schatten vind ik, het was zuiver en helder gespeeld, maar het heeft nooit mijn aandacht kunnen trekkenerna volgde het 2e Pianoconcerto van Chopin, een werk dat ik live minder ervaring mee heb dan Rachmaninov, Prokofiev,... de solist was Daniil Trifonov, een uitstekende pianist en ik had het gevoel dat dit werk hem wel lag, ik vind het wel geen echt concerto : daarvoor is de rol van het orkest te beperkt, ik vond het geheel maar moeilijk op gang komen, en enkel het 3e deel kon me echt boeien, ik was wel onder de indruk van de helderheid en muzikaliteit van de pianist : een natuurlijk spel zonder te bruuskeren of te forceren, het publiek vond het geweldig, mooie bis gekregen, die me meer lag dan die Chopin
ik was er eigenlijk hoofdzakelijk voor het stuk na de pauze : de zelden gespeelde 3e Symfonie van Scriabin : The Divine Poem, Scriabin ligt me wel als componist : Poème de L'extase en Poème du Feu vind ik super, ik had ook hoge verwachtingen van deze uitvoering maar dat is er niet volledig uitgekomen, het stuk vraagt een grote bezetting (hier met 99 muzikanten gespeeld) 9 hoorns (1e was verdubbeld) en 5 trompetten, ik had eigenlijk een "oordoppen-noodzakelijke" uitvoering verwacht, maar de absolute power bleef achterwege, ik vond het een beetje een ongelukkige keuze qua type uitvoering : veel te snel en daardoor weinig spanningsboog en geen kans om diepgang te creëren bij de kopers, ik heb zeker mooie dingen gehoord, maar ik heb nooit het gevoel gehad dat ik naar een orkest van wereldniveau aan het luisteren was zoals ik bv. met Bamberger onlangs wel heb gehad, solowerk van de 2e trompet was zeker OK, hoorns vond ik ook goed, maar ik miste power en diepgang bij de trombones, maar dat lag wel (grotendeels?) aan de dirigent, die ze daarvoor eigenlijk bijna de kans niet toe gaf
toch wat met een ontgoocheld gevoel naar huis gegaan, misschien zat die sublieme 8e Shostakovich van het NOB nog te vers in mijn hoofd, ik vond het NOB eigenlijk beter spelen dan het LSO
misschien moeilijk te geloven en ander type stuk ook, maar ik sta wel achter mijn bewering