Passie voor klassiek

Volledige versie: Kent Nagano met Montréal
U bekijkt momenteel een uitgeklede versie van ons materiaal. De volledige versie met bijbehorende opmaak weergeven.
In het kader van het Klarafestival ben ik gisteren naar het Orchestre Symphonie de Montréal met Kent Nagano gaan kijken. Ik was vorig jaar op Mezzo enorm onder de indruk van deze combinatie. Ik weet wel niet meer in welk werk. Toen ik zag dat ze naar Bozar kwamen was de keuze om een ticket te kopen snel gemaakt, dit ondanks het feit dat het programma me niet volledig lag en aan dat laatste had ik precies toch iets meer aandacht moeten schenken.

Het was heel lang geleden maar nog eens een concert mogen beleven in een stille zaal! Het was wel het Klarafestival en daar zijn enkele nadelen aan verbonden : de VIP's kunnen hun glas champagne maar moeilijk achterlaten dus hebben de muzikanten 10 minuten op het podium met hun vingers mogen staan draaien (zelfde scenario na de pauze). En je moet twee speeches ondergaan, zeker die 2e keer na de pauze is er echt teveel aan. Zit hier iemand op te wachten vraag ik me af?

De eerste stukjes muziek waren een min of meer gedwongen keuze om in het thema van het festival te blijven. Menuet de Follets, Danse des Sylphes en Marche Hongroise uit La Damnation de Faust van Berlioz. Ik vond het geen grote muziek en enkel het laatste stuk kon een beetje boeien. Erna volgde Wesendonck Lieder van Wagner met Marie-Nicole Lemieux, die op dat zelfde podium zo'n 20 jaar geleden de KEW heeft gewonnen. Het was mooi gezongen en dit met een duidelijke articulatie en goede projectie. Ook subtiel begeleid door het orkest en de volle Bozar wist het wel te waarderen.

Na de pauze volgde Jeux van Debussy. Ik vind het niet zijn beste werk en als je dan ook nog eens een zeer makke en fletse uitvoering krijgt ben je de minuten aan het aftellen. Voor een volle Bozar was het applaus heel mager, maar ik kon me perfect vinden in die appreciatie. Als slotnummer volgde Petrouchka van Stravinsky. Hier had ik veel meer van verwacht. Zoals de ganse avond zat er geen vuur in het orkest en kwamen toch enkele zwakke punten bij de hoorns en de houtblazers naar boven. Het speelse en zwierige dat ik aan dit stuk associeer zaten er gewoon niet in. De 1e trompet was wel goed maar ook 'te klassiek' gebracht. Het applaus kwam ook maar moeizaam op gang. Door de VIP's en speeches en was er geen ruimte meer om te blijven voor het bisnummer, maar eigenlijk had ik er sowieso geen zin meer in. Eigenlijk zelden zo ontgoocheld geweest in het niveau van de uitvoering. Misschien ook een les dat ik niet meer puur voor een orkest/dirigent mag gaan en dat de stukken me wel moeten liggen, alhoewel ik Petrouchka wel leuk vind. Het kwam ook na 2e Mahler en de schitterende kopers/muziek uit Star Wars. Dat zal ook wel niet geholpen hebben om er nu een super beleving van te maken. Maar als een stuk goed gespeeld is trekt het wel automatisch mijn aandacht heb ik al gemerkt. Eigenlijk wel eens benieuwd naar andere opinies over dit concert.

Ik vertrek direct naar Rotterdam. Daar zou de beleving een stuk intenser moeten worden, en daar heb ik ook alle vertrouwen in!
Koppelingen