04-20-2012, 11:40 PM
deze avond voor het eerst naar het Stabat Mater van Dvorak gaan luisteren, jammer genoeg wel in De Bijloke 
en vraag me niet hoe het mogelijk is maar ik zat opnieuw naast die lawaaimaker (deze keer te lui
om zijn neus te snuiten en dan maar snot aan het opsnuiven >
) van tijdens de 8e Bruckner (what are the odds? ), voor de rest was het (op enkele GSM's na) voor de verandering eens vrij stil in de zaal
Philippe Herreweghe heeft (naar goeie gewoonte
) een stille zaal weer eens laten wachten op zijn verschijning 
de solisten waren :
Sopraan : Ilse Eerens
Mezzo : Michaela Selinger
Bas : Florian Boesch
Tenor : Maximilian Schmitt
en als koor het sublieme Collegium Vocale Gent, jammer genoeg wel zonder de aangekondigde versterking van het Accademia Chigiana Siena, heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel jammer want de combinatie van die 2 koren heeft tijdens de 2e Mahler een ongekend muzikaal hoogtepunt bereikt dat waarschijnlijk nooit nog zal overtroffen worden > gevaarlijke uitspraak > ik weet het, maar wat ze toen hebben gebracht valt moeilijk met woorden te beschrijven
zoals steeds had de dirigent voor een verminderde strijkerbezetting gekozen, het orkest was sowieso vrij op de achtergrond te vinden, wel gebruikelijk voor zo'n type werk, maar het mocht voor mij iets nadrukkelijker aanwezig zijn, maar ik moet opletten met wat ik hier schrijf want de muren en plafond van De Bijloke durven hele Symfonie-orkesten opeten solisten waren OK en tempo zat heel het stuk goed, het geheel miste wel intensiteit en de spanningsboog was bij momenten wel heel slapjes, opening van het koor met "Stabat Mater" was echt heel zuiver (zeker het vrouwen-gedeelte solo), en op het einde waren de 2 solo's van het koor echt veruit het hoogtepunt van gans het stuk, in Bozar ging dit echt een kippenvel moment zijn, in De Bijloke gewoon een mooi moment > jammer om dit te moeten schrijven, maar het is nu éénmaal zo
ik heb mijn lesje geleerd : wegblijven daar
maar de laatste maanden geniet ik thuis toch echt veel meer van klassieke muziek dan live : jammerlijke evolutie maar er is gewoon te veel lawaai in het publiek, ik heb thuis momenten dat ik in volle concentratie elke noot door mijn lijf voel gaan, maar zo'n momenten komen in de concertzaal niet meer voor
volgende concert is op 4 mei : het London Symphony Orchesta
en vraag me niet hoe het mogelijk is maar ik zat opnieuw naast die lawaaimaker (deze keer te luiom zijn neus te snuiten en dan maar snot aan het opsnuiven >
) van tijdens de 8e Bruckner (what are the odds? ), voor de rest was het (op enkele GSM's na) voor de verandering eens vrij stil in de zaal Philippe Herreweghe heeft (naar goeie gewoonte
) een stille zaal weer eens laten wachten op zijn verschijning de solisten waren :
Sopraan : Ilse Eerens
Mezzo : Michaela Selinger
Bas : Florian Boesch
Tenor : Maximilian Schmitt
en als koor het sublieme Collegium Vocale Gent, jammer genoeg wel zonder de aangekondigde versterking van het Accademia Chigiana Siena, heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel jammer want de combinatie van die 2 koren heeft tijdens de 2e Mahler een ongekend muzikaal hoogtepunt bereikt dat waarschijnlijk nooit nog zal overtroffen worden > gevaarlijke uitspraak > ik weet het, maar wat ze toen hebben gebracht valt moeilijk met woorden te beschrijven
zoals steeds had de dirigent voor een verminderde strijkerbezetting gekozen, het orkest was sowieso vrij op de achtergrond te vinden, wel gebruikelijk voor zo'n type werk, maar het mocht voor mij iets nadrukkelijker aanwezig zijn, maar ik moet opletten met wat ik hier schrijf want de muren en plafond van De Bijloke durven hele Symfonie-orkesten opeten
solisten waren OK en tempo zat heel het stuk goed, het geheel miste wel intensiteit en de spanningsboog was bij momenten wel heel slapjes, opening van het koor met "Stabat Mater" was echt heel zuiver (zeker het vrouwen-gedeelte solo), en op het einde waren de 2 solo's van het koor echt veruit het hoogtepunt van gans het stuk, in Bozar ging dit echt een kippenvel moment zijn, in De Bijloke gewoon een mooi moment > jammer om dit te moeten schrijven, maar het is nu éénmaal zoik heb mijn lesje geleerd : wegblijven daar
maar de laatste maanden geniet ik thuis toch echt veel meer van klassieke muziek dan live : jammerlijke evolutie maar er is gewoon te veel lawaai in het publiek, ik heb thuis momenten dat ik in volle concentratie elke noot door mijn lijf voel gaan, maar zo'n momenten komen in de concertzaal niet meer voor
volgende concert is op 4 mei : het London Symphony Orchesta