04-28-2023, 03:24 PM
Ondanks het feit dat Philippe Herreweghe op mijn zwarte lijst staat qua dirigenten toch maar een ticket gekocht voor zijn Messa da Requiem. Het wordt de laatste tijd zo zelden gespeeld dat het verlangen om dit schitterende werk nog eens te horen toch de bovenhand had gekregen.
Ze hadden het podium in Bozar vergroot maar daar was eigenlijk geen reden toe, en dan weet je al dat het problematisch wordt. De bus met strijkers was precies verloren gereden, maar Herreweghe kennende waren ze heel bewust thuisgelaten. Met een strijker-kamerensemble aan dit werk beginnen is een hopeloze opgave, en dit bleek ook al snel in de praktijk. De balans tussen het koor en het orkest was dus dramatisch te noemen, eigenlijk zelden een orkest zo op de achtergrond geweten. Ik had het Antwerp Symphony Orchestra vorige week nog gehoord met de 7e Symfonie van Shostakovich, en dit werk heeft me, dankzij het orkest, elke seconde geboeid (wat niet kan gezegd worden van de Mozart voor de pauze, sowieso een draak van een combinatie trouwens). Dus aan de kwaliteiten van het orkest lag het niet, dan kijk ik toch richting dirigent natuurlijk.
Ik was voor de aanvang van het werk naar de 4 trompetten in de zaal aan het speuren, maar niet te vinden. Kort voor het Tuba Mirum gingen de deuren op het podium openen en dus wist ik ook al direct 'foute boel'. Het Tuba Mirum kan wondermooi zijn en misschien zelfs het hoogtepunt van gans het werk als het echt perfect wordt gebracht (zoals bij mijn laatste uitvoering in Rotterdam). Maar hier was het mak en tam, en dan nog met intonatieproblemen erbij. Het effect waarbij de trompetten in de zaal de aandacht vragen en in interactie gaan met het orkest was door de opstelling al op voorhand om zeep, voeg daar nog eens een zwakke uitvoering bij en dan weet je het wel: het ging volledig de mist in.
Collegium Vocale Gent was een 85-achtig man/vrouw sterk en zoals steeds absolute top! Alhoewel ik tijdens de tweede helft merkte dat ze wat zoekende waren qua intensiteit omdat de balans met de strijkers volledig zoek was. Maar ik heb echt intens genoten van hun bijdrage waarbij de articulatie en zuiverheid hun handelswerken zijn.
De solisten zijn natuurlijk een groot onderdeel van dit werk. De aanzet van de tenor, Ilker Arcayürek, deed niet het beste vermoeden, maar er kwam gelukkig snel beterschap, maar hij had wel niet het niveau van de andere solisten. Een top tenor is tegenwoordig bijna niet meer te betalen natuurlijk. De bas, Tareq Nazmi, bracht veel diepgang, expressie en volume. De mezzo, Sophie Harmsen, was ook uitstekend en had een prachtige emotionele inleving. Maar dan komen we bij op de sopraan, Eleanor Lyons, WAT een niveau, ik ben gewoon van mijn stoel geblazen. In het Libera Me is ze zelfs boven het koor uitgeraakt (en dit volledig zuiver), echt een wauw-moment. Ik zou haar dolgraag eens in 2e Mahler horen.
De combinatie van het niveau van de solisten en het koor ga je maar zelden tegenkomen. Net daarom dat het zo jammer was dat het niet met een dirigent was die dit werk niet als Bach aanziet. Echt een bizarre uitvoering, ik heb me bij momenten zitten doodergeren en dan op andere momenten intens genoten. Uiteindelijk wel content dat ik ben geweest, maar ze hadden de dirigent en het kamerorkest misschien beter thuisgelaten (wel erg om dit te moeten schrijven).
Straks naar mijn 4e concert op 8 dagen tijd, waarbij ik hier graag nog even dank wil betuigen aan De Munt en het NOB om de 3e Symfonie van Glière te hebben gebracht, een echte ontdekking en iets waar ik zonder één seconde twijfel opnieuw zou naar gaan luisteren, maar ga ik ooit nog die kans krijgen is een groot vraagteken.
Ze hadden het podium in Bozar vergroot maar daar was eigenlijk geen reden toe, en dan weet je al dat het problematisch wordt. De bus met strijkers was precies verloren gereden, maar Herreweghe kennende waren ze heel bewust thuisgelaten. Met een strijker-kamerensemble aan dit werk beginnen is een hopeloze opgave, en dit bleek ook al snel in de praktijk. De balans tussen het koor en het orkest was dus dramatisch te noemen, eigenlijk zelden een orkest zo op de achtergrond geweten. Ik had het Antwerp Symphony Orchestra vorige week nog gehoord met de 7e Symfonie van Shostakovich, en dit werk heeft me, dankzij het orkest, elke seconde geboeid (wat niet kan gezegd worden van de Mozart voor de pauze, sowieso een draak van een combinatie trouwens). Dus aan de kwaliteiten van het orkest lag het niet, dan kijk ik toch richting dirigent natuurlijk.
Ik was voor de aanvang van het werk naar de 4 trompetten in de zaal aan het speuren, maar niet te vinden. Kort voor het Tuba Mirum gingen de deuren op het podium openen en dus wist ik ook al direct 'foute boel'. Het Tuba Mirum kan wondermooi zijn en misschien zelfs het hoogtepunt van gans het werk als het echt perfect wordt gebracht (zoals bij mijn laatste uitvoering in Rotterdam). Maar hier was het mak en tam, en dan nog met intonatieproblemen erbij. Het effect waarbij de trompetten in de zaal de aandacht vragen en in interactie gaan met het orkest was door de opstelling al op voorhand om zeep, voeg daar nog eens een zwakke uitvoering bij en dan weet je het wel: het ging volledig de mist in.
Collegium Vocale Gent was een 85-achtig man/vrouw sterk en zoals steeds absolute top! Alhoewel ik tijdens de tweede helft merkte dat ze wat zoekende waren qua intensiteit omdat de balans met de strijkers volledig zoek was. Maar ik heb echt intens genoten van hun bijdrage waarbij de articulatie en zuiverheid hun handelswerken zijn.
De solisten zijn natuurlijk een groot onderdeel van dit werk. De aanzet van de tenor, Ilker Arcayürek, deed niet het beste vermoeden, maar er kwam gelukkig snel beterschap, maar hij had wel niet het niveau van de andere solisten. Een top tenor is tegenwoordig bijna niet meer te betalen natuurlijk. De bas, Tareq Nazmi, bracht veel diepgang, expressie en volume. De mezzo, Sophie Harmsen, was ook uitstekend en had een prachtige emotionele inleving. Maar dan komen we bij op de sopraan, Eleanor Lyons, WAT een niveau, ik ben gewoon van mijn stoel geblazen. In het Libera Me is ze zelfs boven het koor uitgeraakt (en dit volledig zuiver), echt een wauw-moment. Ik zou haar dolgraag eens in 2e Mahler horen.
De combinatie van het niveau van de solisten en het koor ga je maar zelden tegenkomen. Net daarom dat het zo jammer was dat het niet met een dirigent was die dit werk niet als Bach aanziet. Echt een bizarre uitvoering, ik heb me bij momenten zitten doodergeren en dan op andere momenten intens genoten. Uiteindelijk wel content dat ik ben geweest, maar ze hadden de dirigent en het kamerorkest misschien beter thuisgelaten (wel erg om dit te moeten schrijven).
Straks naar mijn 4e concert op 8 dagen tijd, waarbij ik hier graag nog even dank wil betuigen aan De Munt en het NOB om de 3e Symfonie van Glière te hebben gebracht, een echte ontdekking en iets waar ik zonder één seconde twijfel opnieuw zou naar gaan luisteren, maar ga ik ooit nog die kans krijgen is een groot vraagteken.