10-02-2023, 12:55 PM
Tot mijn grote vreugde doen De Munt en het NOB een Mahler-cyclus. Gisteren was de tweede (mijn lievelingssymfonie) aan de beurt. Het was ondertussen al mijn 18e live beleving, enkel in het tweede deel merk ik bij mezelf wat 'vermoeidheid' door de vele uitvoeringen op, maar is sowieso het minst interessante deel vind ik.
Het Symfonieorkest van de Munt stond, in een bomvol Bozar, onder leiding van Alain Altinoglu. De eerste drie delen waren goed en een mooie opbouw voor wat erna nog moest komen. Het vierde deel zat wel bij mijn mindere uitvoeringen, Nora Gubisch moet nog een paar boterhammen eten denk ik. Ik miste wat bezieling, volume en expressie. Tegen dan was ik ook al weer tot de conclusie gekomen dat Mahler tijdens het componeren van dit werk echt niet veel sympathie had voor de trompetten. Het is dus echt vreselijk geschreven wat dit werk volgens mij één van de grotere/moeilijkere uitdagingen maakt, misschien nog meer dan zijn Trauermarsch in Titan.
Het vijfde deel, waar je toch eigenlijk voor komt als je eerlijk moet zijn, begon al super en liet het beste vermoeden. De noten bij de eerste trombonesolo zaten bij de beste die ik al uit dat instrument heb weten komen. Kort erna volgde het choraal met de vier trombones samen, één van mijn lievelingspassages in dit werk. Het was fantastisch gespeeld: intiem, prachtige klankkleuren en perfecte intonatie (idem qua niveau als tijdens 2e Mahler met NOB, wat toen al beste ooit was). De overname door de rest van het orkest bracht een eerste 'wauw-gevoel', en dat is niet meer weggegaan tot tijdens de slotnoten. Ik denk dat dit nog maar de 3e keer (Yannick in 3e Mahler en Jaap in Titan) is op bijna 500 concerten dat ik zo'n lange en intense spanningsboog heb meegemaakt. Vanaf dan werd het een rollercoaster aan emoties. Bij momenten had ik zoiets van dit is gewoon 'te goed'. Het is natuurlijk fantastisch geschreven, maar om er als orkest en dirigent echt alles qua potentie uit te halen lukt toch niet zo vaak heb ik (jammer genoeg) al ondervonden. Het was zeker niet puur op effect gespeeld, wel met een diep Mahler-gevoel en echt met de perfecte intensiteit gebracht. De sound uit de coulissen was trouwens ook top. Na de vele climaxen begreep ik voor het eerst ten volle het nut en noodzaak van de rust die even wordt ingebouwd vooraleer het koor inzet. De 4 coulissen-hoorns kwamen al heel snel op scène (nog nooit zo vroeg geweten), maar dat was een hele goeie zet want dit leidde tot een prachtige hoornklank bij de start van het koorgedeelte. Het Koor & Kooracademie van de Munt hebben het schitterend gedaan. Je voelde ook dat ze nog net dat tikkeltje overschot gingen hebben voor de ultieme finale en dat kwam er dan ook uit, super gewoon. Ilse Eerens was ook top. Voor een stuk is het wel allemaal in een waas verlopen. Het was soms een moeilijke keuze tussen pure focus op die prachtige prestatie of het puur emotioneel volgen, maar we zullen dit maar onder de noemer luxe-dilemma plaatsen.
Wat een plezier en een genoegen om zo'n uitvoering te mogen meemaken. En ik was duidelijk niet alleen met die opinie: het dak is eraf gegaan! Zelden zo'n stormachtig applaus geweten. Na het applaus riep er nog iemand een luide 'MERCI' en dat vatte het echt wel prachtig samen. Met Ono (die ik de avond ervoor in Ein Heldenleben heb gehoord) en Altinoglu worden we toch bij twee Brusselse orkesten zeer hard verwend! Mijn seizoenshoogepunt is dit seizoen vroeg gevallen. Een uitvoering om nooit meer te vergeten!!!
Het Symfonieorkest van de Munt stond, in een bomvol Bozar, onder leiding van Alain Altinoglu. De eerste drie delen waren goed en een mooie opbouw voor wat erna nog moest komen. Het vierde deel zat wel bij mijn mindere uitvoeringen, Nora Gubisch moet nog een paar boterhammen eten denk ik. Ik miste wat bezieling, volume en expressie. Tegen dan was ik ook al weer tot de conclusie gekomen dat Mahler tijdens het componeren van dit werk echt niet veel sympathie had voor de trompetten. Het is dus echt vreselijk geschreven wat dit werk volgens mij één van de grotere/moeilijkere uitdagingen maakt, misschien nog meer dan zijn Trauermarsch in Titan.
Het vijfde deel, waar je toch eigenlijk voor komt als je eerlijk moet zijn, begon al super en liet het beste vermoeden. De noten bij de eerste trombonesolo zaten bij de beste die ik al uit dat instrument heb weten komen. Kort erna volgde het choraal met de vier trombones samen, één van mijn lievelingspassages in dit werk. Het was fantastisch gespeeld: intiem, prachtige klankkleuren en perfecte intonatie (idem qua niveau als tijdens 2e Mahler met NOB, wat toen al beste ooit was). De overname door de rest van het orkest bracht een eerste 'wauw-gevoel', en dat is niet meer weggegaan tot tijdens de slotnoten. Ik denk dat dit nog maar de 3e keer (Yannick in 3e Mahler en Jaap in Titan) is op bijna 500 concerten dat ik zo'n lange en intense spanningsboog heb meegemaakt. Vanaf dan werd het een rollercoaster aan emoties. Bij momenten had ik zoiets van dit is gewoon 'te goed'. Het is natuurlijk fantastisch geschreven, maar om er als orkest en dirigent echt alles qua potentie uit te halen lukt toch niet zo vaak heb ik (jammer genoeg) al ondervonden. Het was zeker niet puur op effect gespeeld, wel met een diep Mahler-gevoel en echt met de perfecte intensiteit gebracht. De sound uit de coulissen was trouwens ook top. Na de vele climaxen begreep ik voor het eerst ten volle het nut en noodzaak van de rust die even wordt ingebouwd vooraleer het koor inzet. De 4 coulissen-hoorns kwamen al heel snel op scène (nog nooit zo vroeg geweten), maar dat was een hele goeie zet want dit leidde tot een prachtige hoornklank bij de start van het koorgedeelte. Het Koor & Kooracademie van de Munt hebben het schitterend gedaan. Je voelde ook dat ze nog net dat tikkeltje overschot gingen hebben voor de ultieme finale en dat kwam er dan ook uit, super gewoon. Ilse Eerens was ook top. Voor een stuk is het wel allemaal in een waas verlopen. Het was soms een moeilijke keuze tussen pure focus op die prachtige prestatie of het puur emotioneel volgen, maar we zullen dit maar onder de noemer luxe-dilemma plaatsen.
Wat een plezier en een genoegen om zo'n uitvoering te mogen meemaken. En ik was duidelijk niet alleen met die opinie: het dak is eraf gegaan! Zelden zo'n stormachtig applaus geweten. Na het applaus riep er nog iemand een luide 'MERCI' en dat vatte het echt wel prachtig samen. Met Ono (die ik de avond ervoor in Ein Heldenleben heb gehoord) en Altinoglu worden we toch bij twee Brusselse orkesten zeer hard verwend! Mijn seizoenshoogepunt is dit seizoen vroeg gevallen. Een uitvoering om nooit meer te vergeten!!!