09-08-2012, 04:23 PM
ik heb gisterenavond het nieuwe concertseizoen geopend met het NOB onder leiding van Dmitri Liss
als starter het 21e Pianoconcerto van Mozart met Fazil Say op piano, ik zal het maar beter direct bekennen : ik ben echt geen Mozart fan, maar dit pianoconcerto heeft wel een paar mooie momenten, zeker in deel 2 en 3
aan visuele expressiviteit had de pianist geen gebrek
deed me beetje aan Simon Trpceski denken op dat gebied, ik vraag me echt af wat de jury van de KEW van deze interpretatie zou denken, de solo-gedeelten waren wel heeeeeeeel vrij geïnterpreteerd, zeker de slot-solo van deel 1 en de solo in deel 3 staan bij mijn weten toch zo niet op de partituur, maar dat maakte het wel een frisse uitvoering, ik kan me wel voorstellen dat sommige toeschouwers zich zullen doodgeërgerd hebben aan zo'n vrije uitvoering
het heeft me wel muzikaal kunnen boeien, maar echte emoties heb ik toch niet gevoeld
erna het 3e Pianoconcerto van Fazil Say (door hem gespeeld), dit stuk vraagt een grotere orkestbezetting, met in het bijzonder een ruim arsenaal aan slagwerk (typisch voor de meeste moderne werken), ik vond het echt top : zeer rijk aan klankkleuren, zowel op piano als bij de strijkers en het contrast met het brute slagwerk vond ik wel geslaagd, dit stuk geeft echt een toegevoegde waarde aan de bestaande pianoconcerti, er zijn ook 2 lange passages waarbij één hand op de snaren ligt in de piano wat het instrument een oosterse klank gaf, het kon me echt boeien en meenemen
als biss nog een leuk jazz nummer gekregen en het publiek was echt laaiend enthousiast, het is echt wel een pianist die mensen naar de zaal kan lokken en dat is een grote plus vind ik
na de pauze mijn geliefde 2e Symfonie van Rachmaninov, mijn 8e live uitvoering en ik voel dat er een beetje verzadiging begint op te treden, was trouwens de eerste symfonie die ik live heb gezien (ook met het NOB toen)
op zich wel een mooie uitvoering (gelukkig de volledige versie) maar ik was toch een beetje ontgoocheld moet ik toegeven, het 1e deel miste wat aan kracht, Russische passie, spanningsboog en contrast, het was een beetje gespeeld zoals het KCO het twee seizoenen geleden in Amsterdam heeft gebracht, ik heb liever wat diepere dalen en climaxen, zeker in het 1e deel, ik vond het echt te braaf : keuze van de dirigent natuurlijk en het is een subjectief gegeven aan welk type uitvoering je de voorkeur geeft
ik heb wel hele mooie dingen gehoord ook, zeker in het 3e deel met die wondermooie klarinetsolo en hele diepe klankkleuren van de strijkers, dit gevoel ging dan jammer genoeg in deel 4 terug verloren, daar weer hetzelfde verhaal als in deel 1 en ik miste echt wat kracht in het slagwerk ook om een beetje contrast te geven
er zaten weer twee babbelende kinderen (van muzikanten?) op het 2e balkon, begint een hele slechte gewoonte te worden bij NOB-concerten
het was wel een mooie avond, maar ik had er iets meer van verwacht, de topuitvoering van dit stuk blijft voor mij dan ook Yan Pascal Tortelier met deFilharmonie
als starter het 21e Pianoconcerto van Mozart met Fazil Say op piano, ik zal het maar beter direct bekennen : ik ben echt geen Mozart fan, maar dit pianoconcerto heeft wel een paar mooie momenten, zeker in deel 2 en 3
aan visuele expressiviteit had de pianist geen gebrek
deed me beetje aan Simon Trpceski denken op dat gebied, ik vraag me echt af wat de jury van de KEW van deze interpretatie zou denken, de solo-gedeelten waren wel heeeeeeeel vrij geïnterpreteerd, zeker de slot-solo van deel 1 en de solo in deel 3 staan bij mijn weten toch zo niet op de partituur, maar dat maakte het wel een frisse uitvoering, ik kan me wel voorstellen dat sommige toeschouwers zich zullen doodgeërgerd hebben aan zo'n vrije uitvoering het heeft me wel muzikaal kunnen boeien, maar echte emoties heb ik toch niet gevoeld
erna het 3e Pianoconcerto van Fazil Say (door hem gespeeld), dit stuk vraagt een grotere orkestbezetting, met in het bijzonder een ruim arsenaal aan slagwerk (typisch voor de meeste moderne werken), ik vond het echt top : zeer rijk aan klankkleuren, zowel op piano als bij de strijkers en het contrast met het brute slagwerk vond ik wel geslaagd, dit stuk geeft echt een toegevoegde waarde aan de bestaande pianoconcerti, er zijn ook 2 lange passages waarbij één hand op de snaren ligt in de piano wat het instrument een oosterse klank gaf, het kon me echt boeien en meenemen
als biss nog een leuk jazz nummer gekregen en het publiek was echt laaiend enthousiast, het is echt wel een pianist die mensen naar de zaal kan lokken en dat is een grote plus vind ik
na de pauze mijn geliefde 2e Symfonie van Rachmaninov, mijn 8e live uitvoering en ik voel dat er een beetje verzadiging begint op te treden, was trouwens de eerste symfonie die ik live heb gezien (ook met het NOB toen)
op zich wel een mooie uitvoering (gelukkig de volledige versie) maar ik was toch een beetje ontgoocheld moet ik toegeven, het 1e deel miste wat aan kracht, Russische passie, spanningsboog en contrast, het was een beetje gespeeld zoals het KCO het twee seizoenen geleden in Amsterdam heeft gebracht, ik heb liever wat diepere dalen en climaxen, zeker in het 1e deel, ik vond het echt te braaf : keuze van de dirigent natuurlijk en het is een subjectief gegeven aan welk type uitvoering je de voorkeur geeft
ik heb wel hele mooie dingen gehoord ook, zeker in het 3e deel met die wondermooie klarinetsolo en hele diepe klankkleuren van de strijkers, dit gevoel ging dan jammer genoeg in deel 4 terug verloren, daar weer hetzelfde verhaal als in deel 1 en ik miste echt wat kracht in het slagwerk ook om een beetje contrast te geven
er zaten weer twee babbelende kinderen (van muzikanten?) op het 2e balkon, begint een hele slechte gewoonte te worden bij NOB-concerten
het was wel een mooie avond, maar ik had er iets meer van verwacht, de topuitvoering van dit stuk blijft voor mij dan ook Yan Pascal Tortelier met deFilharmonie