10-15-2012, 09:56 AM
ik ben gisteren voor het eerst naar de Roma geweest, dus een woordje uitleg over wat ik over die zaal vind als concertzaal is misschien wel op zijn plaats; het belangrijkste : de akoestiek, zat echt wel goed, over de rest van de zaal ben ik toch iets minder lovend, ze heeft wel een mooie en warme uitstraling, maar is toch niet echt gepast om een klassiek concert in te houden : de setting met tafels beneden vind ik al zeker niet kunnen : precies een café waar de muziek iets bijkomstig wordt en zo'n setting met glazen en tassen draagt al zeker niet bij tot een "stil" concert, ook 1e maal dat ik iemand van het zaalpersoneel even op het podium zie komen om te luisteren, dat zie ik in Bozar toch niet gebeuren, en de "afwasgeluiden" na de pauze vond ik toch echt niet op zijn plaats :/
Brussels Philharmonic speelde onder leiding van Andrew Litton, de namiddag opende met een werk van Frédéric Devreese : Benvenuta Suite, jammer genoeg was er echt te veel lawaai in de zaal om me er echt volledig te kunnen op focussen : 2 GSM's en echt veel en storend gebabbel, ik vond het een leuk en fris werk met mooie klankkleuren en het straalde een aangename sfeer uit, wat me direct opviel was de volle en warme strijkerklank, het orkest was weer in goeie doen
als 2e stuk was er het 2e Pianoconcerto van Jef Neve, door hem gespeeld tot mijn grote verbazing zaten er in het stuk van Frédéric Devreese meer jazz-invloeden dan in dit stuk, het klonk echt modern klassiek, het vraagt een zware orkestbezetting en ik vond het rijk georchestreerd 
wat er wel een beetje toe geleid heeft dat het eigenlijk niet echt als een pianoconcert overkwam, het was meer de piano die deel uitmaakte van een symfonisch werk (beetje zoals in Symfonie nr 4 voor Orkest en Piano van Szymanowski en Le poème du Feu van Scriabin), ik vond het een fris werk met een grote variatie aan klankkleuren en ritme, er mocht voor mij iets meer "piano" 
in maar het stuk is zeker een aanwinst, ik zou het nog een paar keer moeten beluisteren om me een beter beeld te vormen, en het is op zich al een goed teken dat de goesting er is om dit te doen
na de pauze kwam voor mij toch het stuk waar ik het meest naar uitkeek, ik heb toch de ambitie om alle symfonieën van Shostakovich eens live te horen en de kansen om de 12e eens te horen zijn echt heel beperkt, het is zijn 2e thema-symfonie, na de sublieme 11e die de gebeurtenissen in het jaar 1905 verteld volgt nu het jaar 1917, dit stuk is jammer genoeg wel bijlange na niet op het niveau van zijn 11e, het komt een beetje over als herkauwde kost uit die 11e zonder hetzelfde niveau te halen, dit klinkt wel heel negatief, maar het blijft een mooi stuk om naar te luisteren, en na zo'n topsymfonie als zijn 11e (één van mijn absolute lievelingsstukken) was het natuurlijk niet zo evident om hetzelfde niveau te halen
ik had wel grote verwachtingen, één van mijn mooiste Shostakovich-ervaringen was met Andrew Litton : zijn 10e met het NOB was gewoon op wereldniveau
, langs de andere kant was mijn vorig concert met hem : de Symfonische Dansen van Rachmaninov een flop, hij heeft hier toch niet het niveau gehaald van zijn 10e-uitvoering, hij is er wat te snel aan begonnen : de terugkerende strijker-melodie werd steeds te snel gespeeld, dus in het begin was er daardoor geen opbouw van een spanningsboog, wat bij Shostakovich echt wel noodzakelijk is, heel het stuk door toch af en toe wat tempo-issues maar over het orkest moet ik heel lovend zijn, wel één minpunt : zoals bijna steeds een verminderde strijkerbezetting : voor Shostakovich echt GEEN optie om te doen 
ondanks de beperkte bezetting hebben ze toch een hele mooie sound laten horen, de cello-solo die overgaat in solowerk voor de alt en 1e viool was echt top, de strijkers hadden een rijk en passend kleurenpallet en de nodige intensiteit en contrast > top! ik kan eigenlijk enkel maar lovende dingen schrijven over het orkest : intens slagwerk (pauken en trommel ), schitterende nieuwe 1e trombonist (Bram Fournier) die een heel rijke klankenpallet heeft laten horen en die terecht als 1e blazer mocht rechtstaan, gans die pupiter heeft trouwens schitterend gespeeld, ook prachtige 1e klarinet die in de lage tonen (ze klonk bijna als een basklarinet) er een hele warme en sombere klank uitkreeg (wel het gemakkelijkste deel van de toonladder om er met een klarinet een mooie klank uit te krijgen, maar heeft me toch echt aangenaam verrast), 1e fagot was ook schitterend, maar alle pupiters waren top : ze hebben allemaal apart mogen rechtstaan en er zat bijna geen verschil in het applaus : dat zegt veel en heb ik bijna nog nooit meegemaakt, het orkest is echt top, ik kijk al uit naar hun Requiem van Verdi in Bozar
Brussels Philharmonic speelde onder leiding van Andrew Litton, de namiddag opende met een werk van Frédéric Devreese : Benvenuta Suite, jammer genoeg was er echt te veel lawaai in de zaal om me er echt volledig te kunnen op focussen : 2 GSM's en echt veel en storend gebabbel, ik vond het een leuk en fris werk met mooie klankkleuren en het straalde een aangename sfeer uit, wat me direct opviel was de volle en warme strijkerklank, het orkest was weer in goeie doen
als 2e stuk was er het 2e Pianoconcerto van Jef Neve, door hem gespeeld
tot mijn grote verbazing zaten er in het stuk van Frédéric Devreese meer jazz-invloeden dan in dit stuk, het klonk echt modern klassiek, het vraagt een zware orkestbezetting en ik vond het rijk georchestreerd wat er wel een beetje toe geleid heeft dat het eigenlijk niet echt als een pianoconcert overkwam, het was meer de piano die deel uitmaakte van een symfonisch werk (beetje zoals in Symfonie nr 4 voor Orkest en Piano van Szymanowski en Le poème du Feu van Scriabin), ik vond het een fris werk met een grote variatie aan klankkleuren en ritme, er mocht voor mij iets meer "piano" in maar het stuk is zeker een aanwinst, ik zou het nog een paar keer moeten beluisteren om me een beter beeld te vormen, en het is op zich al een goed teken dat de goesting er is om dit te doenna de pauze kwam voor mij toch het stuk waar ik het meest naar uitkeek, ik heb toch de ambitie om alle symfonieën van Shostakovich eens live te horen en de kansen om de 12e eens te horen zijn echt heel beperkt, het is zijn 2e thema-symfonie, na de sublieme 11e die de gebeurtenissen in het jaar 1905 verteld volgt nu het jaar 1917, dit stuk is jammer genoeg wel bijlange na niet op het niveau van zijn 11e, het komt een beetje over als herkauwde kost uit die 11e zonder hetzelfde niveau te halen, dit klinkt wel heel negatief, maar het blijft een mooi stuk om naar te luisteren, en na zo'n topsymfonie als zijn 11e (één van mijn absolute lievelingsstukken) was het natuurlijk niet zo evident om hetzelfde niveau te halen
ik had wel grote verwachtingen, één van mijn mooiste Shostakovich-ervaringen was met Andrew Litton : zijn 10e met het NOB was gewoon op wereldniveau
, langs de andere kant was mijn vorig concert met hem : de Symfonische Dansen van Rachmaninov een flop, hij heeft hier toch niet het niveau gehaald van zijn 10e-uitvoering, hij is er wat te snel aan begonnen : de terugkerende strijker-melodie werd steeds te snel gespeeld, dus in het begin was er daardoor geen opbouw van een spanningsboog, wat bij Shostakovich echt wel noodzakelijk is, heel het stuk door toch af en toe wat tempo-issues maar over het orkest moet ik heel lovend zijn, wel één minpunt : zoals bijna steeds een verminderde strijkerbezetting : voor Shostakovich echt GEEN optie om te doen ondanks de beperkte bezetting hebben ze toch een hele mooie sound laten horen, de cello-solo die overgaat in solowerk voor de alt en 1e viool was echt top, de strijkers hadden een rijk en passend kleurenpallet en de nodige intensiteit en contrast > top! ik kan eigenlijk enkel maar lovende dingen schrijven over het orkest : intens slagwerk (pauken en trommel ), schitterende nieuwe 1e trombonist (Bram Fournier) die een heel rijke klankenpallet heeft laten horen en die terecht als 1e blazer mocht rechtstaan, gans die pupiter heeft trouwens schitterend gespeeld, ook prachtige 1e klarinet die in de lage tonen (ze klonk bijna als een basklarinet) er een hele warme en sombere klank uitkreeg (wel het gemakkelijkste deel van de toonladder om er met een klarinet een mooie klank uit te krijgen, maar heeft me toch echt aangenaam verrast), 1e fagot was ook schitterend, maar alle pupiters waren top : ze hebben allemaal apart mogen rechtstaan en er zat bijna geen verschil in het applaus : dat zegt veel en heb ik bijna nog nooit meegemaakt, het orkest is echt top, ik kijk al uit naar hun Requiem van Verdi in Bozar