01-26-2013, 01:18 AM
Ik ben net terug van een avondje NOB in Bozar, maar de avond is "solo" begonnen : Bernard Lemmes heeft Sonate nr 7 en Vers la Flamme gespeeld, ik had me niet voorbereid en solo piano is toch iets minder mijn ding, beide werken zijn van Scriabin en waren toch ook wat herkenbaar : regelmatig eens een goed contrast met lage tonen, het korte Vers la Flamme kon me meer boeien dan de Sonate, de zaal was volledig duister met enkel een spot op de piano : gaf wel een leuke sfeer, en als het goed is mag het ook eens gezegd worden (het Requiem van Verdi in gedachten 
) : de organisatie in Bozar was deze keer OK : geen laatkomers in de zaal 
na het solowerk ging het direct over in Poème du Feu, nog steeds in een duistere zaal en met projectie van kinetische beelden : verzorgd door Norman Perryman : zijn verfkunsten werden op een groot scherm geprojecteerd : het gaf wel wat sfeer, maar ik heb er niet te veel naar gekeken : ik wou me liever op de muziek concentreren, Stefan Blunier en Jan Michiels zijn erbij gekomen (het orkest en het Koor van de Europese Unie zaten al klaar), het stuk vraagt een zware bezetting (oa 8 hoorns en 5 trompetten), het is in het begin eigenlijk meer een pianoconcerto, naar het einde toe neemt het orkest dan over door het volume geleidelijk aan op te bouwen, en dan helemaal op het einde krijg je het koor erbij, ik heb de laatste tijd al vaak die monumentale stukken van Scriabin live gehoord, soms ging het er zelfs over qua volume, deze uitvoering was toch een uitschieter in de andere richting, de intensiteit kwam pas heel laat op gang, en ook te snel gespeeld om een mooie spanningsboog te kunnen opbouwen, helemaal op het einde wel een aanzet tot emotie gehad, maar die aanzet moet eigenlijk wat vroeger komen om dan een echte climax te krijgen als het koor ff gaat, muzikaal wel mooi, maar toch een gemiste kans met zo'n pak muzikanten op het podium
na de pauze één van mijn lievelingswerken : The Planets van Holst : mijn astronomiepassie en muziekpassie komen hierin wonderbaarlijk samen
er is wel "een probleem" bij dit werk : ik heb zo'n super fantastische uitvoering gehoord door het OPL met François-Xavier Roth, dat elke nieuwe versie natuurlijk onbewust direct wordt vergeleken met die uitvoering, het bleek al direct bij de opener : Mars : met het OPL formidabel trompetwerk gehoord dat gans het orkest oversteeg en pauken die aan diggelen werden geslagen een WAUW-gevoel, daar kon het NOB deze avond niet tegen op vrees ik, het was zeker goed gedaan, maar een WAUW-gevoel ontbrak : gewoon een gebrek aan intensiteit, zeker bij de trompetten (ik weet na die sublieme Titan dat ze het wel kunnen > dus was een keuze van de dirigent), pauken mochten ook nadrukkelijker aanwezig zijn voor mij, maar dat ligt deels aan de instrumenten (en een nieuwe gong zou toch ook dringend eens mogen)
Venus en Mercurius vragen minder intensiteit en konden me muzikaal al meer bekoren
de aanzet in Jupiter was te traag, daardoor ging het speelse wat verloren en werd het direct heel ernstig, maar erna kon het me wel bekoren, maar opnieuw een beetje een gebrek aan intensiteit
Saturnus vond ik echt het beste gespeeld en gedirigeerd : je voelde gewoon dat je dieper de ruimte in ging en de klankkleuren waren echt passend hierbij : echt van genoten!
Uranus is één van mijn lievelingsplaneten (muzikaal toch ), de laatste keer dat Gustav Holst het orkest eens volledig opentrekt, opnieuw hetzelfde probleem als bij de andere "power" planeten : een beetje een gebrek aan, Uranus mag ook even met een lekkere vettige kopersound, dat ontbrak hier wel
en dan tot slot Neptunus, dit is echt wel op een verschrikkelijke anticlimax geëindigd, de aanzet was mooi maar toen hoorde ik tot mijn verbijstering "het grote niks" toen het koor in de coulissen moest inzetten, en er is zelfs nooit een inzet gekomen, wat een knullig slot en dit hou je toch niet voor mogelijk
je hebt een koor dat maar een paar maten moet zingen in de Scriabin nog volledig fris ter beschikking, ik heb het echt nog nooit zonder koor gehoord, zelfs een uitvoering van het studentenorkest van het conservatorium van Antwerpen was met koor : het gaat zelfs gewoon niet zonder 
nog even een woordje over de dirigent : Stefan Blunier, ik heb hem nu al een paar keer aan het werk gehoord met het NOB : hij heeft me nog nooit echt ontgoocheld, het is altijd wel goed, maar een super niveau krijgt hij niet uit het orkest : terug een paar moeilijke overgangen gehoord, wat tempo-issues en een terugkerend gegeven is een gebrek aan intensiteit, ik hoop dat (wel met andere dirigent) dat tijdens hun volgende concert : de magistrale 4e Symfonie van Shostakovich wel het geval is : want dat is toch wel echt het codewoord voor die zelden gespeelde Symfonie : het vraagt veel van het orkest, duimen maar
nog even terugkeren naar dit concert : ik heb ook echt wel mooie dingen gehoord : geen verrassing na Titan maar opnieuw een schitterende sound van de zes hoors, die regelmatig eens enkele maten solo-werk krijgen : dat klonk allemaal top! de fagotten waren ook een plezier om naar te luisteren : ze mogen regelmatig eens een thema inzetten en dat klonk echt speels
het was een beetje wat ik er van verwacht had, die sombere Saturnus zal me echt wel bijblijven, maar toch ook veel gemiste kansen
) : de organisatie in Bozar was deze keer OK : geen laatkomers in de zaal na het solowerk ging het direct over in Poème du Feu, nog steeds in een duistere zaal en met projectie van kinetische beelden : verzorgd door Norman Perryman : zijn verfkunsten werden op een groot scherm geprojecteerd : het gaf wel wat sfeer, maar ik heb er niet te veel naar gekeken : ik wou me liever op de muziek concentreren, Stefan Blunier en Jan Michiels zijn erbij gekomen (het orkest en het Koor van de Europese Unie zaten al klaar), het stuk vraagt een zware bezetting (oa 8 hoorns en 5 trompetten), het is in het begin eigenlijk meer een pianoconcerto, naar het einde toe neemt het orkest dan over door het volume geleidelijk aan op te bouwen, en dan helemaal op het einde krijg je het koor erbij, ik heb de laatste tijd al vaak die monumentale stukken van Scriabin live gehoord, soms ging het er zelfs over qua volume, deze uitvoering was toch een uitschieter in de andere richting, de intensiteit kwam pas heel laat op gang, en ook te snel gespeeld om een mooie spanningsboog te kunnen opbouwen, helemaal op het einde wel een aanzet tot emotie gehad, maar die aanzet moet eigenlijk wat vroeger komen om dan een echte climax te krijgen als het koor ff gaat, muzikaal wel mooi, maar toch een gemiste kans met zo'n pak muzikanten op het podium
na de pauze één van mijn lievelingswerken : The Planets van Holst : mijn astronomiepassie en muziekpassie komen hierin wonderbaarlijk samen
er is wel "een probleem" bij dit werk : ik heb zo'n super fantastische uitvoering gehoord door het OPL met François-Xavier Roth, dat elke nieuwe versie natuurlijk onbewust direct wordt vergeleken met die uitvoering, het bleek al direct bij de opener : Mars : met het OPL formidabel trompetwerk gehoord dat gans het orkest oversteeg en pauken die aan diggelen werden geslagen
een WAUW-gevoel, daar kon het NOB deze avond niet tegen op vrees ik, het was zeker goed gedaan, maar een WAUW-gevoel ontbrak : gewoon een gebrek aan intensiteit, zeker bij de trompetten (ik weet na die sublieme Titan dat ze het wel kunnen > dus was een keuze van de dirigent), pauken mochten ook nadrukkelijker aanwezig zijn voor mij, maar dat ligt deels aan de instrumenten (en een nieuwe gong zou toch ook dringend eens mogen) Venus en Mercurius vragen minder intensiteit en konden me muzikaal al meer bekoren
de aanzet in Jupiter was te traag, daardoor ging het speelse wat verloren en werd het direct heel ernstig, maar erna kon het me wel bekoren, maar opnieuw een beetje een gebrek aan intensiteit
Saturnus vond ik echt het beste gespeeld en gedirigeerd : je voelde gewoon dat je dieper de ruimte in ging en de klankkleuren waren echt passend hierbij : echt van genoten!
Uranus is één van mijn lievelingsplaneten (muzikaal toch
), de laatste keer dat Gustav Holst het orkest eens volledig opentrekt, opnieuw hetzelfde probleem als bij de andere "power" planeten : een beetje een gebrek aan, Uranus mag ook even met een lekkere vettige kopersound, dat ontbrak hier welen dan tot slot Neptunus, dit is echt wel op een verschrikkelijke anticlimax geëindigd, de aanzet was mooi maar toen hoorde ik tot mijn verbijstering "het grote niks" toen het koor in de coulissen moest inzetten, en er is zelfs nooit een inzet gekomen, wat een knullig slot en dit hou je toch niet voor mogelijk
je hebt een koor dat maar een paar maten moet zingen in de Scriabin nog volledig fris ter beschikking, ik heb het echt nog nooit zonder koor gehoord, zelfs een uitvoering van het studentenorkest van het conservatorium van Antwerpen was met koor : het gaat zelfs gewoon niet zonder nog even een woordje over de dirigent : Stefan Blunier, ik heb hem nu al een paar keer aan het werk gehoord met het NOB : hij heeft me nog nooit echt ontgoocheld, het is altijd wel goed, maar een super niveau krijgt hij niet uit het orkest : terug een paar moeilijke overgangen gehoord, wat tempo-issues en een terugkerend gegeven is een gebrek aan intensiteit, ik hoop dat (wel met andere dirigent) dat tijdens hun volgende concert : de magistrale 4e Symfonie van Shostakovich wel het geval is : want dat is toch wel echt het codewoord voor die zelden gespeelde Symfonie : het vraagt veel van het orkest, duimen maar
nog even terugkeren naar dit concert : ik heb ook echt wel mooie dingen gehoord : geen verrassing na Titan
maar opnieuw een schitterende sound van de zes hoors, die regelmatig eens enkele maten solo-werk krijgen : dat klonk allemaal top! de fagotten waren ook een plezier om naar te luisteren : ze mogen regelmatig eens een thema inzetten en dat klonk echt speelshet was een beetje wat ik er van verwacht had, die sombere Saturnus zal me echt wel bijblijven, maar toch ook veel gemiste kansen