11-09-2013, 01:17 AM
ik ben deze avond naar het 1e deel van het Rachmaninov Piano Festival met het NOB gaan luisteren : eigenlijk wel een sublieme opzet : op één weekend alle pianowerk voor orkest van Rachmaninov brengen, en dit dan nog eens met top solisten 
ik kan me trouwens niet herinneren wanneer het NOB voor een "normaal" concert nog eens voor een uitverkochte Bozar heeft gespeeld
als opener twee dansen uit de opera Aleko : OK als opwarmer, maar ook niet meer als dat, Prince Rostislav of het Dodeneiland waren toch mooiere opwarmers geweest
erna mocht Andrey Boreyko de jonge Dmitry Mayboroda begeleiden in het 1e Pianoconcerto, dit werk wordt veel minder gespeeld dan zijn 2e en 3e (en Rhapsody) maar het wordt toch wat ten onrechte zo vaak over het hoofd gezien : het is echt wel knappe muziek, de pianist had er duidelijk zin in : snelle vingers die geen probleem hadden om het gevecht tegen het orkest aan te gaan : hij kreeg een enorm klankvolume uit de piano, soms vond ik dat er een beetje te veel jeugdig temperament in zat, maar technisch is hij echt heel goed, hij heeft er nog een paar versnellingen uitgetoverd, zeker in het 1e deel heeft hij me meegezogen, erna was de sfeer en concentratie wat weg door een luid piepend geluid (waarschijnlijk een oorapparaat dat tilt sloeg onder de harde slagen op de pianotoetsen ) en ook nog een super luide GSM op een slecht moment : Albert Wastiaux sprong bijna uit zijn stoel van colère, Rahman El Bacha zat trouwens ook in de zaal, ik vond hem duidelijk en helder spelen, een talent om te volgen, hij heeft twee bisnummers gespeeld en zeker in het laatste heeft hij toch een andere, intiemere kant van zijn pianospel laten horen, ik ben eens benieuwd om hem binnen een paar jaar nog eens te horen
na de pauze volgde het 2e concert met publiekslieveling Denis Kozhukhin (wat al te horen was aan het applaus bij het opkomen), al van de 1e noten viel op dat er een meer "volwassen" klank uit de piano kwam, en hij zoog het orkest direct mee naar een hoger niveau, het orkest heeft trouwens schitterend gespeeld, ik heb toch wel liever wat meer strijkers voor Rachmaninov, maar budget-issues hé
er zat echt dynamiek en ziel in hun spelen, wat een verschil met de vorige keer dat Kozhukhin met het NOB heeft gespeeld, maar ik had toen al geschreven dat de dirigent de boosdoener was, deze keer was het echt genieten : zowel van de orkest als van de pianist : hij heeft echt een verhaal te vertellen, een zeer boeiende en persoonlijke uitvoering met een paar redelijke vrije tempo en akkoorden interpretaties die wel werken hij ging ook schitterend in interactie met het orkest : tijdens de fluitsolo volgde hij gewoon de fluitist ipv zelf zijn wil op te leggen, hij laat het orkest ook zijn ding doen en soms komt hij er dan eens onverwacht bovenuit : ik heb hem in het 1e deel op het einde van de climax 2 noten horen spelen die ik nog nooit gehoord had : worden meestal gewoon overspeeld door het orkest, maar hij wou die nu even doordrukken en dan geraakte hij er toch boven, wat niet zo evident is
wat me ook opviel was dat ik na enkele minuten toch begreep waarom het 2e zo veel meer wordt gespeeld dan het 1e : het grijpt je toch meer vast en is rijker, met meer passie en ziel
het publiek was laaiend enthousiast en we kregen opnieuw 2 bisnummers waarin opnieuw duidelijk werd dat hij echt wel heel snel een hele zaal kan inpakken met een persoonlijk verhaal
het NOB heeft me echt kunnen bekoren, en ik was niet alleen ze zijn onder applaus van het podium gegaan
en als 5e toemaatje nog een hele aangename verrassing : het was vandaag Dmitry zijn 20e verjaardag en om dat te vieren heeft hij (samen met een jonge violiste en celliste uit het NOB) Trio élégiaque nr 1 gespeeld, ik heb de laatste noten net gehaald (trein ) het ging trouwens zonde zijn om die slotmaten te missen : dat laatste deel is echt volledig mijn ding : een trage sombere diepgang : ik vond het jammer dat ik geen tijd meer had om het trio een welverdiend applaus te geven!
ik kan me trouwens niet herinneren wanneer het NOB voor een "normaal" concert nog eens voor een uitverkochte Bozar heeft gespeeld als opener twee dansen uit de opera Aleko : OK als opwarmer, maar ook niet meer als dat, Prince Rostislav of het Dodeneiland waren toch mooiere opwarmers geweest
erna mocht Andrey Boreyko de jonge Dmitry Mayboroda begeleiden in het 1e Pianoconcerto, dit werk wordt veel minder gespeeld dan zijn 2e en 3e (en Rhapsody) maar het wordt toch wat ten onrechte zo vaak over het hoofd gezien : het is echt wel knappe muziek, de pianist had er duidelijk zin in : snelle vingers die geen probleem hadden om het gevecht tegen het orkest aan te gaan : hij kreeg een enorm klankvolume uit de piano, soms vond ik dat er een beetje te veel jeugdig temperament in zat, maar technisch is hij echt heel goed, hij heeft er nog een paar versnellingen uitgetoverd, zeker in het 1e deel heeft hij me meegezogen, erna was de sfeer en concentratie wat weg door een luid piepend geluid (waarschijnlijk een oorapparaat dat tilt sloeg onder de harde slagen op de pianotoetsen
) en ook nog een super luide GSM op een slecht moment : Albert Wastiaux sprong bijna uit zijn stoel van colère, Rahman El Bacha zat trouwens ook in de zaal, ik vond hem duidelijk en helder spelen, een talent om te volgen, hij heeft twee bisnummers gespeeld en zeker in het laatste heeft hij toch een andere, intiemere kant van zijn pianospel laten horen, ik ben eens benieuwd om hem binnen een paar jaar nog eens te horen na de pauze volgde het 2e concert met publiekslieveling Denis Kozhukhin (wat al te horen was aan het applaus bij het opkomen), al van de 1e noten viel op dat er een meer "volwassen" klank uit de piano kwam, en hij zoog het orkest direct mee naar een hoger niveau, het orkest heeft trouwens schitterend gespeeld, ik heb toch wel liever wat meer strijkers voor Rachmaninov, maar budget-issues hé
er zat echt dynamiek en ziel in hun spelen, wat een verschil met de vorige keer dat Kozhukhin met het NOB heeft gespeeld, maar ik had toen al geschreven dat de dirigent de boosdoener was, deze keer was het echt genieten : zowel van de orkest als van de pianist : hij heeft echt een verhaal te vertellen, een zeer boeiende en persoonlijke uitvoering met een paar redelijke vrije tempo en akkoorden interpretaties die wel werken hij ging ook schitterend in interactie met het orkest : tijdens de fluitsolo volgde hij gewoon de fluitist ipv zelf zijn wil op te leggen, hij laat het orkest ook zijn ding doen en soms komt hij er dan eens onverwacht bovenuit : ik heb hem in het 1e deel op het einde van de climax 2 noten horen spelen die ik nog nooit gehoord had : worden meestal gewoon overspeeld door het orkest, maar hij wou die nu even doordrukken en dan geraakte hij er toch boven, wat niet zo evident is wat me ook opviel was dat ik na enkele minuten toch begreep waarom het 2e zo veel meer wordt gespeeld dan het 1e : het grijpt je toch meer vast en is rijker, met meer passie en ziel
het publiek was laaiend enthousiast en we kregen opnieuw 2 bisnummers waarin opnieuw duidelijk werd dat hij echt wel heel snel een hele zaal kan inpakken met een persoonlijk verhaal
het NOB heeft me echt kunnen bekoren, en ik was niet alleen
ze zijn onder applaus van het podium gegaanen als 5e toemaatje nog een hele aangename verrassing : het was vandaag Dmitry zijn 20e verjaardag en om dat te vieren heeft hij (samen met een jonge violiste en celliste uit het NOB) Trio élégiaque nr 1 gespeeld, ik heb de laatste noten net gehaald (trein
) het ging trouwens zonde zijn om die slotmaten te missen : dat laatste deel is echt volledig mijn ding : een trage sombere diepgang : ik vond het jammer dat ik geen tijd meer had om het trio een welverdiend applaus te geven!