sublieme Bruckner met Bamberger

[KrisG]

ik ben gisteren naar het Concertgebouw in Brugge geweest : ik wou de Bamberger Symphoniker nog eens horen, mijn vorig concert met hun in (een bijna lege) Bozar was me niet zo goed bevallen, maar dat lag toen vnl aan een draak van een programmatie (modernistisch)

vandaag was het voor de pauze ook niet echt mijn ding, al de 2e keer dit seizoen dat ik Metamorphosen van Richard Strauss hoor, en is zeker niet mijn lievelingswerk, ik vond het ook beetje zonde om het grootste deel van het orkest achter de coulissen de laten wachten, de 23 strijkers hebben wel geprobeerd om er iets van te maken, ONDANKS het Brugse publiek : dat weer eens zijn manieren niet kon houden : veel gebabbel, rumour, gehoest (je hebt “gehoest” en “gehoest” : precies veel terminale longpatiënten die het onderste longblaasje wilden delen met gans de zaal, hand voor de mond houden tijdens dit gebeuren was precies ook nog niet doorgedrongen, echt een “boertig” publiek, en dit is jammer genoeg letterlijk te nemen : boeren laten kon er blijkbaar ook nog bij!!!)

het publiek heeft zich gelukkig iets beter gedragen na de pauze, ik was er eigenlijk ook uitsluitend voor dit gedeelte : de 7e Bruckner is dan ook een prachtstuk natuurlijk, vanaf de 1e noten zat ik in het stuk, en gans de symfonie is gewoon voorbij gevlogen : je voelde gewoon dat Jonathan Nott thuis is in Bruckner (zonder partituur gedirigeerd), en ook het orkest voelde zich hier onverduidelijk prettig bij deze muziek, niks verdubbeld, maar dat was ook niet nodig
het is niet zo gemakkelijk om deze uitvoering in woorden weer te geven : echt wel top, tijdens het 1e deel zat ik te denken : dit is niveau Wiener (zelfs in een goede dag!) : wat een rijkdom, enorm zuiver gespeeld : ik heb dit nog nooit gehoord : zo’n fijne, mooie klank : het orkest speelt volgens mij al lang samen en vaak met dezelfde mensen : nuances, balans, samenspel,… gewoon allemaal tot in de puntjes verzorgd, de climax op het einde van het 1e deel had de intensiteit van een betere Mahler finale, regelmatig eens de ogen gesloten en dan werd het nog indrukwekkender, het mooie is ook dat het eigenlijk niet puur op kracht is gespeeld, zoals de Wiener het tijdens de 8e wel heeft gedaan, ik vond dit hier muzikaal nog beter geslaagd

het langzame 2e deel was ook van hoog niveau, maar net een tik minder dan het 1e deel, maar zeker geen klachten hoor, toen ik donderdag bij het Nationaal Orkest van Rusland nog dacht : een belgisch orkest kan dit niveau ook wel brengen, had ik nu toch zo iets van : hmmm dit niveau hoor je toch niet zo vaak het verschil in akoestiek met deSingel was ook opvallend, hier toch echt stukken beter, maar een minder aandachtig publiek
ik miste ergens wel een tik intensiteit en kracht bij de climax op het einde van dit 2e deel, maar dat zou misschien niet gepast hebben in de geest van deze uitvoering, gans het orkest was top maar de 1e fluit verdient toch een speciale vermelding vind ik!

in deel 3 opnieuw een enorme kopersound, zelden gehoord : veel volume, maar o zo zuiver, bijna een bovennatuurlijk geluid, ik vond het eigenlijk wel goed dat de 1e trompet er bij de start van dat deel toch eens 1 noot naast zat : tekenen van menselijkheid de trompetten (en zeker de 1e) waren goddelijk : zelden zo’n prachtige klank gehoord : bij momenten toch nog even wat db erbij en het was precies of ze er geen moeite moesten voor doen en de sound bleef zuiver : precies een uitgekuiste versie op CD, maar dan wel met de live voordelen zoals het vibrato en de diepte van de klank

het was een trage uitvoering, maar zo voelde het helemaal niet aan, 4e deel was ook genieten met prachtige koperclimaxen, na één van die powerpassages, waarin de dirigent trouwens een uitstekend tempo had : zoals Walter Weller ook deed liet hij hier het tempo wat wegvallen zodat je diepgang krijgt in die passages : nog maar 2e keer dat ik het live zo hoor, maar super, wat minder super was, was de GSM die de monumentale stilte in het 4e deel heel grondig heeft verstoord, daardoor een geforceerde lange pauze en zowel de dirigent als het orkest moesten terug even zoeken om de draad terug op te pakken : doodzonde!!! Het slot van het 4e deel was intens en beklijvend, maar hier liet hij het toch een beetje doodbloeden, maar echt geen klachten hoor, zelfs bijna mijn trein gemist door zo lang te applaudiseren : en dat applaus hebben ze ook verdiend, ik heb ergens horen waaien dat ze enkele seizoenen geleden in Brugge met hun 4e Bruckner HET concert van het seizoen hadden gespeeld en na deze voorstelling kan ik daar zeker inkomen!!!

een Bruckner om nooit meer te vergeten en heel lang van na te genieten