Titan met Philharmonia

[KrisG]

Het was tot het laatste moment bang afwachten of ik naar dit concert ging kunnen gaan of niet. Het volledige programma uitzitten was sowieso niet mogelijk maar een uurke op een stoel zitten moest nog net kunnen lukken dacht ik. Het werd dus na Star Wars een 4-tal jaar geleden mijn 2e concert op krukken en op zich vond ik het geen drama dat ik de 2e Beethoven van voor de pauze niet heb moeten aanhoren.

Titan loont op zich meer dan de moeite om enkel voor deze fantastische symfonie naar een concert te gaan en het was dan ook nog eens met een Europees top orkest. Het was nog maar de 2e keer dat ik het Philharmonia Orchestra heb gehoord. Esa-Pekka Salonen heeft er een zeer persoonlijke interpretatie van gemaakt met enkele opmerkelijke tempokeuzes en accenten, maar gelukkig wel zonder te ver van de partituur te gaan. Ik heb deze 1e van Mahler al heel vaak gehoord. Het is het stuk waar de beste en slechtste uitvoeringen het verste uit elkaar liggen. Het is nog maar enkele maanden geleden dat ik in diezelfde Elisabethzaal een vreselijke uitvoering heb gehoord 'met dank aan' Markus Stenz. In tegenstelling tot die laatste was Esa-Pekka Salonen gelukkig niet vergeten dat er ook hoorns meedoen in dit werk en hij heeft ze alle acht laten schitteren in hun thema's op het einde van het eerste deel en in het begin van het tweede deel. Dit was trouwens echt genieten. De climax op het einde van het eerste deel was al een eerste hoogtepunt. Ook het tweede deel werd heel intens gespeeld. Dit orkest heeft zeer mooie strijkers die met veel nuance en een opmerkelijk precisie hebben gespeeld.

Het begin van het 3e deel is altijd een angstmoment en iets dat eigenlijk maar heel zelden echt goed verloopt heb ik al gemerkt. Om dit op te vangen speelt bijna de helft van de orkesten dit Broeder Jakob thema met alle 8 de contrabassen samen, wat sowieso niet werkt! Gelukkig was het hier solo gespeeld maar ik heb nog overschot als ik de beklijvende en foutloze uitvoeringen op 1 hand probeer te tellen, en ook hier is het toch de mist in gegaan : bij twee boogstreken de nodige intonatieproblemen en dan ook nog eens wat gekras, het was dus niet goed. Je zag het ook overduidelijk aan de gelaatsuitdrukking van de solist dat hij niet content was over zijn solo. De rest van het 3e deel was gelukkig wel goed gespeeld.

Ik heb heel wat positieve dingen uit het orkest opgemerkt : de twee paukenisten waren formidabel, evenals de rest van het slagwerk, er was ook over nagedacht : de cymbalen stonden aan de twee uitersten van het podium opgesteld en dat gaf een prachtig stereo-effect. Ik heb ook een opmerkelijke meerstemmigheid gehoord bij de trompetten en de hoorns, zelfs als ze maar met twee aan het spelen waren gaf dit het effect alsof gans het podium vol met kopers was. De concertmeester en haar rechterhand naast haar waren ook top. De 1e hobo stak er bij de houtblazers bovenuit.

In het 4e deel werd er nog een tandje bij gestoken en werd er naar een schitterende climax toegewerkt waarbij de 1e trompet en 1e trombone in interactie hingen, ondanks dit hoge niveau kon het wel niet tippen aan de uitvoering van het NOB waarbij Leo en Guido elkaar tot ongekende hoogtes stuwden. Het was een snelle uitvoering waardoor het ultieme genot bij de slotmaten er net niet was maar laat er geen twijfel over bestaan : het was een dijk van een uitvoering en ik ben rot verwend met sublieme uitvoeringen van dit werk : de reeds aangehaalde met het NOB, Jaap van Zweden met deFilharmonie en Pappano met zijn huisorkest waren allemaal momenten om nooit meer te vergeten. Deze uitvoering staat hier net onder, maar is bv. wel beter dan die met het Gewandhauser met Chailly in Bozar van een 2-tal jaar geleden. Ik heb dus absoluut geen spijt dat ik ondanks de moeilijke omstandigheden toch ben gaan luisteren want deze uitvoering gaat me zeker bijblijven.